De ochtend na de pasen scooterde ik welgemutst door de gezelligheid van onze paasbrunch van tweede paasdag naar ons haventje. Ome Arie zat al op ‘ons’ bankje zijn pijp te stoppen. Het eerste wat me opviel waren zijn klompen. Die waren beschilderd met bontgekleurde eieren. Ik schoot in de lach: “Speciale Paasklompen, ome Arie?” kon ik niet laten te plaagvragen. De oude veehouder glimlachte een beetje als een gepensioneerde veeboer met kiespijn: “Een klein misverstandje met mijn kleindochters, meneer Ype!” Hij stak zijn pijp op en blies een O-tje de lucht in. “Ze vroegen of ze eieren mochten verven voor de Pasen.” Ik keek vragend. Hij vervolgde: “Dus ik vroeg: ‘wat willen jullie dan schilderen?’ Zij antwoordden: ‘klompen’. Ik zag geen kwaad in het idee om afbeeldingen van klompen op eieren te schilderen, maar zij schilderden vervolgens eieren op mijn klompen. En dat aan onze eigen keukentafel onder de bezielende leiding van mijn lieve echtgenote Truus!” Ik lachte nu hardop: “En die zei er niks van?” Ome Arie schudde zijn grijze kop: “Nee! Ze zei: ‘Je vond het toch goed!?’” Hij bekeek zijn klompen nog eens: “Eigenlijk hebben die meiden het best mooi gedaan!” Hij was trots op zijn kleinkinderen, niet alleen vanwege hun schilderkunst, maar vooral, omdat ze hadden bewezen creatief te kunnen denken. En dat is heel bijzonder.