Het was een beetje grauwe maandag. Ik was het door allerlei schoonmaak-bedrijvigheid nogal rumoerige appartement ontvlucht om rustig een pijpje te kunnen paffen op ‘ons bankje’ bij het prachtige haventje van ons dorp. Ome Arie zat daar al met teckel Joseph naast zich. De voormalige veehouder was druk in de weer met een krant. Hij keek op en begroette me enthousiast: “Meneer Ype! Ik ben blij u te zien!” Enigszins verbaasd ging ik zitten en pakte mijn pijp. “Goeiemorgen, ome Arie!” Hij legde de krant even opzij en pakte zijn pijp. Het had me al vreemd voorgekomen, dat ik hem trof zonder de vertrouwde rookwolken rond zijn verweerde boerenkop. “Riek is weer thuis?” constateerde ik, wijzend op Joseph. “Inderdaad Riek heeft Joseph weer meegenomen na haar weekendje ‘mantelzorgen’ bij Agaath.” Ik knikte. “Hoe gaat het met het been van je schoonzus?” Ome Arie bromde iets dat leek op “Wel goed…” terwijl hij zijn krant weer pakte en moeilijk begon te vouwen. Ik keek het getob met groeiende verbazing aan. “U kunt me helpen, meneer Ype.” Hij had de krant in drieën gevouwen en een pen uit zijn binnenzak gepakt. “Ik moet gaan puzzelen van Riek!” Ik schoot in de lach; “Waarom móet je opeens gaan puzzelen van je vrouw, ome Arie?” Hij gaf geen antwoord. “één  horizontaal: een voormalige open plek in het bos….” Hij keek vragend mijn kant op. Ik keek vragend terug. “Dat komt door het debacle van zondag met die macaroni in de fluitketel.” Ik begreep het nog niet helemaal. Hij legde verder uit: “Ik heb nog geprobeerd die troep er met een lang mes uit te krijgen, maar ook dat was hopeloos. Toen heb ik met een blikopener de bodem eruit gehaald, maar die kreeg ik er na het schoonmaken natuurlijk nooit meer goed in terug gelijmd. Hij bleef lekken… Dus ten einde raad heb ik mijn kook-foutje gewoon maar opgebiecht toen ze vanmorgen thuis kwam.” Ik begreep, dat dit even pijnlijk moet zijn geweest. “En ze werd niet eens kwaad…” Ik keek verbaasd: “Zo, dat viel zeker erg mee, ome Arie?” Hij zuchtte; “Haar reactie was veel erger!” Ik hield mijn mond maar verder. “Ze zei, dat ze zich toch wel ècht zorgen over mij ging maken…” Het begon me te dagen: “Net als mijn moeder vroeger, wanneer ik iets had uitgevreten: ‘Ik ben niet boos, maar wel erg verdrietig'” Hier kon ome Arie toch wel weer om lachen en hij voegde eraan toe: “De mijne was dan ‘erg teleurgesteld’!” Herinneringen uit een ver verleden. “Dus nou moet ik puzzelen om mijn luie hersenen te trainen. Als therapie. Tegen de Alzheimer!” Hij keek weer in zijn krant: “Even kijken: ‘vliegende vergeetachtigen in Harry Potter-film’?” Vervolgens keek hij, een klein beetje wanhopig en aandoenlijk hulpeloos mijn kant op. Ik dacht even na: “De eerste, één horizontaal, is ‘extra’, denk ik, en de tweede zal ‘Dementors’ zijn!” Dolgelukkig vulde ome Arie de woordjes in.